Kiedy nowy ficzer to błąd – i jak powiedzieć “nie” interesariuszowi

Szybciej, mocniej, więcej – tak można podsumować jak często interesarusze podchodzą do wdrażania nowych ficzerów.

A w tym przypadku najczęściej mniej znaczy więcej. Trafiłam na statystyki, że 64% funkcjonalności jest nieużywana wcale, albo bardzo rzadko. Jestem w stanie w to uwierzyć.

Jak więc unikać wdrażania funkcjonalności, które są bez sensu? I co znaczy, że funkcjonalność jest bez sensu 😉

1. Kiedy ficzer jest błędem?

• ❌ nie rozwiązuje realnego problemu użytkownika,
• ❌ jest oderwany od strategii produktu i roadmapy,
• ❌ pochodzi z tzw. HIPO (Highest Paid Person’s Opinion) bez poparcia danymi,
• ❌ generuje koszty bez zwrotu z inwestycji (ROI),
• ❌ zwiększa złożoność produktu bez dodania realnej wartości,
• ❌ opóźnia ważniejsze inicjatywy lub psuje UX,
• ❌ tworzy dług technologiczny i produktowy.

Żeby jednak uznać, że tak jest, często musimy mieć dane. JAKIEKOLWIEK dane.

Jeżeli nie zbieracie ŻADNYCH danych – czas to naprawić. Oczywiście najlepiej jakbyście wdrożyli od razu projesjonalne narzędzie takie jak Mixpanel, ale wiem, że często jest to problem i “trzeba przedyskutować” (ale niby co? Że przestanimy działać po omacku 😂). No dobra, może jestem trochę niesprawiedliwa, wdrożenie takiego narzędzia wiąże się z kosztami, ok. Nie dyskutuję.

Ale co można podpiąć np. HOtjar od razu – to ododanie jednego skryptu i już możemy zobaczyć, jak użytkownicy korzystają z naszego narzędzia. W darmowej wersji w ograniczony sposób, ale lepiej tak niż w ogóle.

2. Co tracimy przez błędne ficzery?

• Budżet i czas zespołu – tego chyba nie trzeba tłumaczyć
• Motywację deweloperów – nikt nie chce robić dla samego robienia. Wolimy, żeby nasza praca miała sens i wpływała na innych – zespół developeski nie jest tu wyjątkiwme.
• Zaufanie interesariuszy – kto jest winiony, jak coś nie działa w produkcie 😉
• Spójność strategii produktu, przez co jeszcze trudniej jest podejmować kolejne decyzje startegoczne.

3. Dlaczego interesariusze nalegają?

Najczęściej… z dobrych intencji. Chcą efektów. Działają pod presją klienta lub emocji. Czasem mylą rozwiązanie z problemem.

Dlatego taka komunikacja wymaga sporo empatii i opierania się o fakty.

4. Jak powiedzieć „nie” bez palenia mostów?

Zamiast mówienia “nie” od razu (Ty również możesz się mylić), zapytaj: “po co?”, “jaki problem chcemy rozwiązać?”, “jakimi danymi dysponujemy?”. Jeżeli nie czujesz się przekonana/y do odpowiedzi, a nie dysponujecie danymi, żeby jasno zdecydować, pokaż koszt alternatywny.

To nie musi być oczywiste dla osoby, z którą rozmawiasz. Pamiętaj, że to Ty wiesz, co robi zespół i jakie macie plany – ta osoba nie musi tego wiedzieć albo pamiętać. Jej za to nie płacą. Więc musisz powiedzieć “jak krowie na rowie” – jak zrobimy X, to nie zrobimy Y. Wtedy masz szansę na pogłębienie rozmowy. Pamiętaj, żebby odwoływać się do strategii – misji, wizjii, roadmapy (jeżeli masz, bo wiem, że bywa różnie).

Zawsze możesz też zaproponować MVP lub eksperyment (prosty fake door czy popup z ankietą) czyli znowu – zebranie danych ograniczjąc maksymalnie koszty

5. Przykłady z życia

• 🔍 Eksperyment z landingami: 4 koncepcje, mały budżet, twarde dane – wygrał nieoczywisty pomysł.
• 🧾 Feature dla jednej księgowości: prosta ankieta pokazała, że większość nie potrzebuje zmiany.
• 🧨 Wpadka z Internet Explorerem: 3,5% użytkowników generowało aż 10% przychodów. Dane zmieniły decyzję.

6. Checklista: zanim powiesz “tak”

• ✔️ Czy to realny problem użytkownika?
• ✔️ Czy wspiera strategię i roadmapę?
• ✔️ Czy zwiększa wartość produktu?
• ✔️ Czy mamy zasoby na jego utrzymanie?
• ✔️ Czy możemy go przetestować jako MVP?
• ✔️ Czy znamy koszt i ryzyko?

Podsumowanie

Nie każdy pomysł zasługuje na wdrożenie – nawet jeśli pochodzi od VIP-a. Twoją rolą jako PO lub PM jest nie tylko dowożenie, ale też chronienie produktu, zespołu i strategii. A czasem… powiedzenie „nie”.

Ten wpis jest wersją #teamliterki live’a, który odbył się moim kanale na Youtube.